31 Mart 2016 Perşembe

Kambur Hafız ve Minare

     

      Bir çift sürmeli göz kendisine  görenleri hayran bırakıyordu.Güzel olduğu kadar gizemli bakışları vardı. Yıllardır hep aynı gözlere rastlıyordu. Derin ve manalı bu gözlere ne zaman baksa kendisini kaybediyor ve her şeyi unutuyordu.
     Aradaki engel onu çıkmaza sürüklüyordu. Kim derdi ki isteyerek seçtiği mesleğin onun hayatının merkezine yerleşip birçok şeyden mahrum bırakacağını.Bunları düşünerek bir sahil kenarına geldi, denize baktı onu gördü deniz kadar derin gözleriyle ona bakıyordu, dayanamadı kendisini o derin mavi gözlere teslim etti.
        Bu yazdığım kesit derste işlediğimiz bir hikayenin giriş bölümde bulunan satırlardan esinlenerek yazdığım satırlardan oluşuyor.Zaten bölüm başlığına hikayenin başlığını koydum.

26 Mart 2016 Cumartesi

15 Teşrinisani

    




        Başlığın adı gözüme ilgi çekici, havalı falan geldi o yüzden yazdım. Bu arada anlamı kışın başlangıcı sayılan 8 Kasım günü başlayıp Hıdırellez'in ilk günü olan 6 Mayısa kadar
altı ay süren dönem demekmiş sözlükten baktım.
      "Hem daha fenası bu çok kere de böyle olacaktı.Programdaki bu iki madde çatışıyordu.Öyle işler çıkacaktı ki vicdan "yap" derken kanun "yapma" diye nehyedecekti.Kezalik kanunun istediği bazı şeyler de vicdana dokunacaktı. Bu vaziyet karşısında ne yapmak lâzımdı?Mürşit Efendi memurluğa başlamadan önce kendisine verdiği sözleri tutamamıştı.Çünkü başına gelenlere müdahale edemiyordu.Görevden göreve atanıyordu.Artık o da kuralları çiğnemeye başladı.
      Zaten istediğimiz her şeyin bu dünyada olması mümkün değil.Tam takır kuru bakır misali.

...

       





      "Hayat benim için asıl bugünden itibaren başlıyor.Geçen bir sene esnasında kırılıp sakatlanan umdelerime tam bir sadakat göstermek artık kendi elimde."
       Bu satırlar ne kadar umut dolu azim doludur. Romanda okuduğumdan beri aklımda.Aslında kurulan bu cümleler benim için her gün geçerli. Daha doğrusu okul hayatımda geçerli özellikle de derslerim konusunda.Çünkü çalışamıyorum sevmiyorum ders çalışmayı. Keşke zorunlu olduğu için çalışmasaydım ama işin ucunda bu derslerin sınavı var.(Benim kabuslarım) Birde başım Matematik-
le dertte. Savaşıyorum resmen birde ona ek zaman ayırıyorum. Ama sonuç hüsran bir türlü geçerli not alamıyorum. Benim için büyük bir sorun oldu umarım bundan ben karlı çıkarım.
      O zaman uyandığımız her yeni sabaha "Yeniden Başlangıç" diyelim
.

DEĞİŞMEK

 

    Meğersem hiç zor değilmiş insanın değişmesi fark etmeden değişiyoruz zamanla.Aynanın karşısına geçip saatlerce kendimize bakıp , yüzümüzün en küçük ayrıntısının nasıl değiştiğini fark ederiz.Bunun için birçok yola başvururuz ve sonuç olarak da o yüz,eskisi gibi olur veya eskisinden daha güzel olur. Yüzümüzün güzelliği bize geri döner fakat düşüncelerimiz , duygularımız da değişti zamanla onlar da geri döner mi bize? Hayatımızda o kadar çok şey yaşanıyor ki bunların  geri dönmesi çok zor. Hayat şartları, hayatımıza giren çıkan insanlar, değişen çevremiz zaten bizi değişime yöneltiyor.
     Ama insan bu değişim içerisinde kendisini de kaybediyor mu? Yoksa duygularını ve düşüncelerini derinliklere mi gömüyor? Bu soru aklımın hep bir köşesinde cevabını bekliyor. Bazı insanların değişimi sonradan olur bazılarının ise evvelden değişimi varmış da biz göremiyormuşuz.
      Yani bazı kişilere söyleriz ya "Ben seni hiç tanıyamıyorum, sen böyle değildin." O da derki :"Ben zaten böyleydim, sen bunu fark edemedin.İşte insana bu dokunur ama yapacak bir şey yoktur. Zamanla tükeniyor insan, değişiyor insan, kimi zaman da yanılıyor insan...

20 Mart 2016 Pazar

NERDEN GELDİK NEREYE GİDİYORUZ...

   

         Bugün tarihlerden 19 Mart Cumartesi dün 18 Mart Çanakkale zaferini kutladık.Bir kere daha ruhumuz huzur buldu,gururlandık,kanımız damarlarımız da coşkuyla aktı.Fakat bugün sabaha,annemin Taksimde patlama olmuş demesiyle uyandım.Dün yaşadığım sevinç kursağımda kaldı.Kara bir haber ile insanlık yine sarsıldı.Artık ne olacak,be yaşayacağız bilemiyorum.Siyasetin gündemi "Barış"iken şimdi "kan"oldu.İnsanların birbirlerini sevmesi bu kadar zor mu?sonuçta şehit olan insanlar bu insanların şehit olmasına neden olan insanlar,aynı şeylere sahip,aynı yerden geldiler,hepsi bir aileye sahip,hepsinin inancı var.Hala neyin davasını yapıyoruz onu anlamıyorum.
     Eskiden sınıf farklılığı,ırk farklılığı,cinsiyet farklılığından dolayı zor durumda kaldı insanlar.Biz bunların zamanla kaybolup gittiğini sanmıştık. Yanılmışız.Demek ki hala bu zihniyete sahip bir toplumda yaşıyoruz,hala aynı zihniyete sahip insanlar insanlar aramızda dolaşıyor ve kendi zihniyetinden yola çıkarak birçok insanı harcıyorlar.Biz şimdi nerede patlama olacak onu öğrenmeye çalışıyoruz,evimizden dışarı çıkamıyoruz.Yaşamak için tedbir alıyoruz.Peki bu mu özgürlük
bu mu adalet?İnsanlar ne yüzden olduğu bu mu adalet?İnsanlar ne yüzden olduğu belli olmayan saçma sapan bir şey için can veriyor.Kadınların feryatları,çocukların yakarışı günden güne artıyor.
       Biz artık biz olamıyoruz kocaman yeryüzünde kendimize yer bulamıyoruz.Birbirimizi
öldürüyoruz,bencilleşiyoruz,hayatımızı ucu bucağı ,belli olmayan bir uçuruma sürüklüyoruz."Artık yeter !"demekten sıkıldık.Tek dileğim daha fazla insan ölmesin,biz sabaha ölüm haberleri ile uyanmayalım.

    

DOST ACI SÖYLER

  
      Sen bu hayata ne kadar sıkı sıkı sarılsan da o sana aynı karşılığı vermez zamanla kolların gevşer,yorulursun sarılmaktan,onu bırakmamak için çabalamaktan.
     Herkesin hayatında iyi yada kötü geçirdiği evıleri vardır.Kimi insanlar çok küçükken yaşadığı bir olay ile hayatın gerçeklerini anlar,kimisi ise ömrünün tükenmesine az bir zaman kala anlar,öğrenir hayatın gerçeklerini.Gerçekten bizim istediğimiz gibi olmuyor hiçbir şey.
     Başkalarına muhtaç olmadan,başkalarından etkilenmeden,başkalarının istediklerini yapmadan hayatta dimdik ayaklarımızı üzerinde durmak çok zor.Alın teri ile çalışmak,boğazından helal lokma geçirmeye çalışmak günümüzde çok insanın yapmak istediği bir şey.İnsanlar zamanla bencilleşiyor,kör oluyor,hakikatı göremeyecek kadar alçalıyor. İnsanoğlu işte ne zaman ne yapacağı ne isteyeceği belli olmuyor.

NE OLURSA OLSUN SEN YOLUNDAN ŞAŞMA

         Mürşit Efendi annesinin onun için yaptığı fedakarlıkları,harcadığı emeği boşa çıkarmayıp,iyi bir terakki ile eğitim hayatını bitirip memur oldu.Onu bekleyen mücadelelerle dolu yeni hayatta ilk adımlarını atmış oldu.Her şeyi kendi kafasında planlamıştı.Kendisine verdiği sözler,kişiliğine olan bağlılığı,meslek hayatında yapması gerekenleri,bir ailesi olunca üsteleneceği sorumluluklar
bunların hepsini bir bir düşünmüş ve bunları hayata geçirmek için kendini hazırlamıştı.İstanbul'dan ayrılıp Sivas'a geldi.Yeni hayatını Sivas'ta kuracaktı.Nihayet yolculuk bitmiş ve Sivas'a gelmişti.Yerleştikten sonra iyi-kötü yeni insanlarla tanışmış ve işine odaklanmıştı.
      Tahir Bey'i kırmayıp onunla birlikte bir akşam yemeğine gitmişti Fakat onun hiç alışkın olmadığı bir ortama girmiş olmuştu.Oradakilerin hepsi rakı içiyorlardı.Mürşit Efendi ise içmeyeceğini söylemişti.Bunun üzerine Tahir Beyle ona neden içtiğini anlattı.Tahir Bey'den duyduklarının hiçbirine ehemmiyet vermemişti.Ama adamın kurduğu bir cümle onu hem düşündürmüş hem de korkutmuştu.
      "Rakısız yaşanmaz evlat...Hele biraz zaman geçsin,sen de bana hak vereceksin...Yoksa kendi dünyasında tasarladığı hayatı yerine böyle bir hayat mı sürecekti?

    

19 Mart 2016 Cumartesi

HATIRA DEFTERİ

     
      Bu küçük hatıra defterini okudukça Mürşit Efendi aklımda yeniden şekilleniyor.Bu adam gerçekten Zehra'nın babası mıydı?Hani sorumsuz,acımasız,sarhoş adam.Bu iki karakter birbirlerine hiç uymuyor.Hatıra defterinin daha ilk sayfalarını okuyorum.Burada hayatını anlatan Mürşit Efendi azimli,hayat dolu,kararlı ve namuslu bir adam ki yine söylüyorum bu nasıl çelişkidir.
      Romanın bu sayfalarını geçip,sonu okumak geliyor içimden ama olayların akışını merak ettiğim için bir tek sayfayı bile okumadan geçemiyorum.Genellikle kitabın sonunu merak edip hemen okurdum ama bu kitapta olayları idrak edemiyorum bu yüzden anlayarak okumaya çalışıyorum.Mürşit Efendi öldükten sonra arkasında bu sır dolu küçük hatıra defterini bıraktı.Bu hatıra defteri aklımdaki soruları ve düşündüklerimi aydınlatacak aynı zamanda kızı Zehra'nın düşünceleri de aydınlanacak.
     Okunan her satır bizim şuana kadar tanıdığımız Mürşit Efendi'den uzaklaştıracak ve bizim hiç tanımadığımız Mürşit Efendi ile tanıştıracak.

11 Mart 2016 Cuma

Hakikat bu mu ?

      
      Romanımızın karakteri Zehra Hanım babasıyla aynı yerdeydi ona yakında ama duygusal olarak da ondan oldukça uzaktaydı. Uyuyamamıştı.İçindeki meraka dayanamayıp babasına ait olan sandığı açtı ve içinden babası tarafından yazılan günlük eline aldı ardından okumaya başladı. Bu günlük acaba neleri öğretecek . Yaşanılan olayların arka perdesinde bambaşka şeyler mi var ?
     Küçük bir kızı aile sevgisinden mahrum bırakan , hayatını çalan , annesinin,ablasının ölmesine neden olan sefil , ayyaş , kimseyi düşünmeyen bir baba mıydı gerçekten.
       Bence bir  baba bu kadar kötü olamaz.


YÜZLEŞMEK


        Zehra içini her ne kadar nefret ve kinle doldurmuş olsa da yüreğinin derinliklerinde
sızlayan o yara onu rahat bırakmamıştı. Yüreğindeki bu sızıya bir ad veremiyordu veya vermek istemiyordu. Bu sızı onu artık tetiklemişti.Ayakları ondan izinsiz babasının yanına gitmişti. O çehresi çatık, sert , kuralcı Muallime Zehra Hanım , onu yıllar önce bırakan babasının yanına gidiyordu.
       İstanbul ' a gelmişti. Eski komşuları Vehbi Bey onu karşılamıştı.Vehbi Bey ' in anlattıklarına rağmen onda değişen bir şey olmamıştı.Sonunda eve eve varmışlardı. Evde merhum babasının cenazesi için bir komşu ve Vehbi Bey' in ihtiyar karısı onları bekliyorlardı.Kadınların yüzlerinden üzüntüleri belli oluyordu ve üzgün gözlerle Zehra Hanım'a bakıyorlardı. Fakat o kendisinden ödün vermiyordu.Onun duyguları yıllar önce karanlığın içinde kaybolmuştu babasına karşı. Vehbi Beyin hanımı Zehra ' ya çorba yapmıştı. Onlar sessizce yemek yerken kuran okuyan kadının sesi diğer odadan geliyordu. Yemekten sonra Vehbi Bey onu babasına götürmüştü. Ama o babasını görmek istemediğini dile getirmişti.Bunun üzerine Vehbi Bey kendisine babasına ait olan sandığın anahtarını verir. Zehra ona ait hiçbir şey istemediğini , cenazeyi gömerken eşyaları ıskatçılara verilmesini istedi. Ardından uyumaya gitti.
     Ama aklında o sandık ve içindekiler vardı.




Posted via Blogaway

 www.pinterest. com 

Kendime Karşı İlk Mağlubiyet

        Zehra çok düşündü gitmek konusunda.Hayatta ona en büyük tokadı atan babasının
daha doğrusu sadece biyolojik yönden olarak düşündüğü babasının yanına gitmeyi.Son nefesini verirken yanında olmayı istemiyordu ama işte o da anlamadan kendisi bu kararı verirken buldu.Bunda okul müdürünün de payı vardı. Onun sözleri Zehra Hanımı etkilemişti ki zaten onu babası gibi görüyordu ve saygı duyuyordu. Her şeyi bir kenara attı bu yüzden kendisine kızgındı,kırgındı.Gidiyordu ama onun yüzünü son kez görmek isteyecek miydi? Hayır,gidecekti ama o adamın yüzüne bakmayacaktı. Zaten gitmekle en büyük iyiliği yapmış olacaktı.Hazırlanmıştı ,artık yolculuğa çıkmak için hazırdı.
    Karanlığa itilen bu kadın artık doğrularından , insanlara temkinli yaklaşmaktan kurtulup kalbinde yeni bir duyguya yer mi açıyordu.
    Belki tek bir söz , tek bir şey onun düşüncelerinin değişmesine neden olacak...
                  
                  ( Bu fotoğrafı ınstagramda bir sayfadan aldım.)

 

ACIMAK

Titremekliydi hallerim...Kalbim derin bir yaranın üzerine veriyordu acı acı nefeslerini...
         Ne kadar üzülsek , kızgın olsak, içimiz kin ile dolu olsa bile "acımak" duygusu bunların hepsini yok eder.Yüreğimiz çabuk incinir,kırılır... Kendimizden aciz, sefil ve bitap düşmüş insanları gördükçe yüreğiniz sızlar ve acıma duygusu içimizde yeşerir. Bu duygu bütün kötülüklere haksızlıklara, kederlerimize tesir eder ama sadece o anlık için geçerli olur.Geçmişte yaşadıklarınızı silmez,yaşamak istediklerimizi geri getirmez..
    Artık bir insanlık görevi haline gelir bu duygu .Nefretimizi ,kinimizi yok ederek işler ruhumuza.Acımak...
         


 www.tumbrl.com ( fotoğraf )

MUAMMA

     
        Hayat bize birçok güzel şey sunduğu gibi  birçok hüzün ,acı, keder de sunar. Elimizden tuttuğu gibi bırakmasını da bilir.Hayatla mücadele ederken bu arada başkalarının bize vurduğu darbeyle yığılırız.Bazıları tekrar mücadele etmek için çabalarken bazıları da kendisini kaderin ellerine teslim eder.Hayatımız çok güzel giderken en yakın olduğumuz insanlardan da darbe alırız. Aksine hayatımızın en kötü döneminde iken hiç tanımadığımız bir insan hayatımıza girer ve yaşamanın ne kadar güzel olduğunu bir kez daha hatırlatır bize.
        Akşamları pencereden dışarıya baktığımızda evlerden yanan ışıklar etrafı aydınlatır.İşte bu ışıklar her evin bilinmeyen sırlarını,acılarını, sevinçlerini temsil ediyor.Bu yanan ışıklar kimilerinin aydınlığı ,kimilerinin karanlığı olur. Biz sürekli hayatla mücadele içindeyiz.Peki kendimiz ile olan mücadele nerede?Yaşadıklarımız, çevremiz ,insanlar zaten hayatımız şekillenmesine neden oluyor.
         Bırakalım artık hayatı,biz kendimize bakalım.Biraz da hayat bizden yana olsun.

                         ( fotoğraf :www.aybilgi.net )

BAŞLANGIÇ

     




         Şuan Reşat Nuri Güntekin'in yazmış olmuş olduğu "Acımak" romanı elimde ve okumaya başladım . Gerçekten ilk bölümü etkileyici ama benim anlamını bilmediğim bir sürü kelime ve anlamlandıramadığım birçok cümle var. Fakat bunları az da olsa anlamını tahmin ederek okumaya devam ettim. Ve ilk bölümden esinlenerek şu satırları yazıyorum
      Romanımızda bir muallimden söz ediliyor.(Zehra Hanım) Zeki , fedakar,inatçı ve kararlı bir muallim.Bunlara rağmen okudukça zihnimizde soru işareti oluşacak Zehra Hanım hakkında. Zaten maarif müdürü Tevfik Bey bize bunu bizzat sunuyor. Muallim Zehra Hanım aynı zamanda kurallara önem veren bildiğinden şaşmayan biridir.Bazı öğrencilerine şefkati ve sevgiyi fazlasıyla gösterip
bizzat kendisi bu öğrencileriyle ilgilenir,kimi öğrencilerine ise hal ve hareketlerinden dolayı sevgiden ve ilgiden mahrum bırakıldı.Çünkü yaşadıkları onu böyle yapmıştı,kendi doğrularından ve kurallarından şaşmayan biri haline gelmişti.
       Ama Zehra Hanım'ın unuttuğu bir şey vardı: "Hatalar düzeltilebilir ve zamanla doğruya ulaşılabilirdi.